เตรียมเป็นพ่อบ้านพ่อเรือน

...................................เตรียมเป็นพ่อบ้านพ่อเรือน..................................

...............ปี 2504 จบ ม. 6 อายุ 16 ย่าง 17 ปีพอดี ขึ้นบัญชีทหารกองเกินได้ อายุไม่ถึง18 ปี สอบ
บรรจุไม่ได้ ปีสุดท้ายที่เขารับครู ม.6 เพื่อนไปสอบเป็นครูหลายคน เราตกค้าง เรียนต่อก็ไม่มีเงินพอ
เลยอยู่บ้านช่วยพ่อแม่ทำนา ก็ดีนะได้เรียนรู้การดำรงชีวิตแบบชาวนา หน้าฝนก็ทำนาทำไร่ เสร็จนา
ก็เป็นการทำมาหากิน การฝึกเป็นพ่อบ้าน พ่อเรือน  มีงานที่ต้องฝึกสำหรับผู้ชายตั้งหลายอย่าง
..............งานจักสาน อันนี้จำเป็นมาก เพราะเครื่องเรือนส่วนมากทำจากไม้ไผ่ คุณหนุ่มต้องจักตอก
เป็น สานลายต่าง ๆ เป็น ผมหัดสานกระด้ง ไปยากตอนขึ้นขอบ พ่อต้องมาช่วยกว่าจะทำได้เองก็สอง
สามใบ สุดยอดกระด้งก็ต้องกระด้งฝัดข้าว ทำยากมากเพราะใช้ตอกผิวไม้ไผ่ แข็ง ขอบเล็ก มัดให้
แน่น วางลายข้อผิวไม้ ให้ดีเวลาฝัดข้าวจะช่วยแยกข้าวสารข้าวเปลือกง่าย ยังมีเขิง(ตะแกรงร่อนรำ
ข้าว) กระจ่อสำหรับเลี้ยงตัวไหม จบพวกนี้ก็ต่อด้วยอุปกรณ์พวกขึ้นรูปต่าง ๆ เช่น ตะข้อง ครุตักน้ำ
ตะกร้าหมาก ตะกร้าหาบของ ตะข้อง ไซกาว ไซปลอกห้า ลอบ ฝาเผียก ฝาบ้าน กระเช้า กระติ๊บข้าว
 หลายปีกว่าจะทำได้ทั้งหมด คนสอน ก็ พ่อ พี่ เพื่อน และญาติ ๆ
.............งานไม้ ถากเสา หกเหลี่ยม สี่เหลี่ยม ซอยไม้แปรรูปเป็นแผ่น ทำคราด ทำไถ ทำแอก แถม
ด้วยการสับฝากไม้ไผ่ทำพื้นบ้าน ทำฝาบ้าน การกรองตับใบตองทำฝาเรือน กรองตับหญ้าแฝก หญ้า
คา เอาไว้มุงหลังคาบ้าน เยอะเหลือเกิน ดีที่เราชอบการเรียนรู้  ไม่นานก็ทำได้
.............งานถักทอ ผู้ชายต้องฟั่นเชือกเป็น หัดตั้งแต่เชือกเส้นเล็ก ๆ ขอฝ้ายแม่มาฟั่นเชือกสำหรับ
สานสวิง กว่าจะได้สวิงซักปาก มันสุดยอดจริง ๆ ทางพ่อก็ชวนมาฝึกป่านปอ  ที่สวนเรามีทั้งปาน ปอ
เทือง ปอแก้ว พอมันโตก็ตัดมาลอกเอาเปลือก ขูดเปลือกนอก เหลือเส้นใย ตากให้แห้ง เก็บไว้ทำ
เชือก เช่นเชือกล่ามวัวควาย ใช้ปอแก้ว เอามาบิดเกลียวยาว ๆ หลายร้อยเมตร แล้วนำมาฟั่นสาม
เกลียว ได้เชือกไปใช้งานได้ เชือกเส้นแรกสวย งามตะปุ่มตะป่ำดี พ่อหัวเราะชอบใจบอกว่า มือใหม่
แบบนี้ทั้งนั้น เก่งแล้วเส้นเชือกที่ฟั่นจะเรียบงามเอง เชือกคร่าวเส้นโต ๆ สำหรับผูกคราดไถ ก็ฟั่น
เองนะครับ ตลาดไม่มีขาย สองสามปีต่อมาถึงเห็นเชือกมะนิลา ดีใจมาก แต่ขายแพง ป่าน ปอเทือง
เอามาฟั่นเป็น เชือกเส้นเล็ก ๆ ขนาดเส้นด้าย เอาไว้สานแห สานอวน ตอนเย็น ๆ กลับมาบ้านระหว่าง
รอทานข้าวเย็น มานั่งข้างพ่อ หัดฟั่นเชือกป่าน เชือกปอเทือง เรียกว่า "เล็นเชือก"พอเก่งก็ช่วยพี่สาว
เล็นเชือกด้วยปอแก้ว เขาเอาไปใช้ทอเสื่อกก งานถักทอนี่ก็สนุกครับ
............งานฝีมือพิเศษ ที่จะช่วยให้มีรายได้พิเศษ อันนี้ไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอัน แต่ก็พยายามนะ พี่ชาย
เป็นช่างทอง ช่างสังกะสี แกชวนไปฝึกรับจ้างทำแหวน ทำสร้อย ทำได้แค่แหวน สร้อยไม่ไหวใจไม่
สู้  สังกะสี พอทำได้เอาไว้ซ่อมอุปกรณ์ในบ้าน ให้ไปรับจ้างก็ไม่ไหว ฝีมือไม่ค่อยดี เพื่อนชวนลงเขื่อน
จับปลา อันนี้ทำได้นะ มีลอบดักปลา 20 หลัง ทำเอง มีอวนหลายสิบเส้น แต่เขาซื้อราคาถูกจนไม่อยาก
จะขาย
...........มีคนมาชวนไปเป็นครูช่วยสอน เพื่อให้มีสิทธิ์สอบเทียบวิชาชุด แต่ทำไม่ได้เพราะไม่มีค่าตอบ แทน เป็นการทำงานฟรี ๆ เลยไม่เอา จาก พ.ศ. 2504 - 2509 เป็นเวลา 6 ปี อายุย่าง 22 ปี พ่อแม่เห็นว่า
เป็นช่างฝีมือหลายสาขาแล้ว น่าจะแต่งงานได้แล้ว แถมมีตัวสาวที่เล็งไว้แล้วด้วย จึงขอให้บวชก่อน
เบียด อย่างน้อยซัก 1  พรรษา ปรากฏว่า ได้ 7 พรรษา 555 เห็นชอบใจทั้งพ่อและแม่
...........บันทึกความหลังฝังใจไว้ให้ลูกหลานรู้ว่า คนเรามันต้องสู้ ชีวิตมีขึ้นมีลง การตั้งมั่นในความถูกต้อง
กตัญญูรู้คุณพ่อแม่เป็นความดีที่เราควรสะสมเอาไว้มาก ๆ จะช่วยให้เราดำเนินชีวิตไปในทิศทางที่เหมาะ
ที่ควรครับ......
------------------------
ขุนทอง ตรวจทาน 1/8/59